Wat kun jij nu concreet in je dagelijks leven met de balans van geven en nemen? In dit laatste artikel in deze serie ga ik in op een aantal vragen en geef ik een voorbeeld van toepassing van de theorie in mijn eigen leven.
Is dit het 1e artikel uit deze serie dat je leest? Dan raad ik je aan de serie vanaf het begin te lezen. Je vindt het eerste artikel hier.
Ik heb diverse reacties gekregen van mensen die niet alleen de artikelen lezen, maar de inhoud ook steeds meer beginnen te herkennen in het dagelijks leven of de opgedane inzichten zelfs gebruiken in gesprekken binnen hun relatie(s). Dankjewel!
Vind je het vreemd dat ik dankjewel zeg? Ik ervaar het als geven als de artikelen worden gelezen en mensen het doorgeven aan anderen of vertellen er zelf wat aan te hebben. Dat vind ik het interessante aan geven en nemen: iets krijgen is fijn, maar van geven wordt je ook minstens zo blij! Bij geven en nemen gaat er niet iets eindigs naar de ander wat de gever dan kwijt is, maar als het goed is ontstaat er door geven en ontvangen bij beiden juist iets positiefs. Wát dat 'iets' is, daar hoop ik je in dit laatste artikel nog meer zicht te geven. Neem als startpunt maar even de klassieke scene van de man die een mooie bos bloemen aan zijn vrouw geeft. Fysiek gaat er een bos van de man naar zijn vrouw, maar na afloop hebben béiden iets gekregen wat hun relatie onderstreept. Dát maakt geven en nemen zo de moeite waard om er meer aandacht aan te schenken. De balans van geven en nemen is zoveel meer dan een 'berekende' transactie. Let's go!
Geven en nemen: bepalend voor ons doen en laten
Misschien is het denken in een balans van geven en nemen nieuw voor je geweest. Tegelijk: ik weet dat er ook lezers zijn die er al vele jaren mee bezig zijn en opleidingen hebben gevolgd waarin dit aan bod kwam en er toch met plezier weer meer bewust mee bezig zijn gegaan. Ik ben er van overtuigd dat het voor alle mensen zinvol is om regelmatig door de bril van de balans van geven en nemen te kijken naar hun relaties. Niet alleen als er problemen zijn, maar ook als het goed gaat in een relatie.
Waarom is dat zinvol? Omdat ons doen en laten voor een belangrijk deel bepaald wordt door de balans van geven en nemen. Als iemand credits ('verdienste') heeft opgebouwd bij jou, ben je bereid meer negatieve zaken te incasseren van die persoon (je kunt 'meer van hem hebben'). Bovendien ben je bereid meer te willen doen voor die persoon. En om het nog groter te maken: dat geldt niet alleen tussen jou en personen, maar zelfs tussen jou en organisaties/groepen. Kijk maar eens naar het volgende voorbeeld.
Ik was een tijdje geleden al maandenlang klantvriendelijk geholpen door een bedrijf dat internet levert. Ze besloten dat er een monteur moest langskomen. Die kwam bijna een uur te laat, waardoor ik onnodig mijn hele middagprogramma (inclusief slapen) had aangepast. Toch kon ik meer begrip opbrengen voor zo'n situatie dan in het geval van de stroomleverancier die me al bijna een jaar slechte service levert. Dan is de monteur die 'ook al weer te laat komt' de befaamde 'druppel die de emmer doet overlopen'. Weer zo'n uitdrukking in ons taalgebruik waaruit blijkt dat het denken over een balans van geven en nemen ons echt niet vreemd is. In beide gevallen is het feit 'de monteur komt te laat' exact hetzelfde en je hebt ook nog geen enkele relatie opgebouwd met die ene monteur. Toch is dus de verdienste (de credits) uit de organisatie al van invloed op de balans van geven en nemen tussen jou en die monteur.
Ik noem je nog een ander praktijkvoorbeeld dat ik onlangs las in een krant. Het toont hoe ons handelen wordt bepaald door de balans van geven en nemen. Het gaat over een IC verpleegkundige die vertelde hoe het nu gaat qua werkdruk na ruim een jaar Covid-zorg. Ze legt uit dat ze vorig jaar bereid was vakantiedagen te laten schieten en door te gaan met werken omdat de nood zo hoog was op de IC. Dat is dus geven. Hoe kwam ze daartoe? Door alle steun uit de samenleving voelde ze zich 'gezien' en wilde ze dit doen. Dat zijn dus de credits die 'de samenleving' had opgebouwd.
En nu een jaar later? Omdat veel mensen uit diezelfde samenleving die vorig jaar credits opbouwde de coronaregels niet meer serieus nemen, de zorgbonus met veel gedoe gepaard gaat en er niet meer zoveel waardering te zien is voor haar werk, is zij nu niet meer bereid haar vakantiedagen op te offeren. Voor haar heeft de verandering in de balans van geven en nemen dus direct effect op haar doen en laten: ze is niet meer bereid de planner van haar afdeling te hulp te schieten voor het oplossen van de roosterproblemen.
Maar we kunnen nog een stap verder gaan. Leuk hoor, om vast te stellen dat die balans dus invloed heeft op ons doen en laten. Maar kún je daar wat mee? Of blijft het bij een waarneming en vergroot het alleen je zicht op de situatie? Het korte antwoord is: door meer te leren denken over geven en nemen kun je je eigen keuzes en gevoelens beïnvloeden op het moment zelf, waardoor situaties anders gaan lopen en relaties positief beïnvloed kunnen worden.
In de volgende paragrafen zie je telkens een vraag (een deel van die vragen is door lezers gesteld, andere zijn bedacht op basis van gesprekken die ik zelf heb gehad) waarbij de persoon geholpen wordt om zelf tot andere keuzes te komen op basis van een balans-analyse. Ik ben benieuwd welke voorbeelden jou op ideeën brengen over situaties in je eigen leven.
Vraag: "Ik help vaak met koffie schenken in onze kerk. Ik word boos van anderen die nooit helpen. Hoe kan dat?"
Introductie: de situatie van deze vraagstelster kan overal voorkomen: er moet een taakje worden opgepakt waarvan niet direct duidelijk is wie aan de beurt is. Of het nu gaat om sportkleding van het voetbalteam uitwassen of zoals bij de vragenstelster: koffie schenken in de kerk, het patroon is vaak dat bepaalde mensen zo'n taak snel oppakken en anderen nooit. De vraagstelster merkt dat ze boos wordt dat anderen nooit helpen.
Laten we dat met de balans van geven en nemen bekijken. Als je kiest koffie te gaan schenken geef je. Maar aan wie? Aan alle mensen die vervolgens koffie krijgen? Of aan de mensen die liever niet wilden en nu ook niet hoeven? Ik bedoel: misschien zijn er wel mensen die het liever niet wilden doen en jij geeft aan hen door hen van die lastige keuze af te helpen: nu hoeven ze ook niet meer. Of geef je aan jezelf omdat je je schuldig voelt als je het aan anderen over laat...?
Het feit dat je je boos voelt op mensen die 'niets' doen kan een aanwijzing zijn dat je jezelf niet vrij voelt in je keuze en anderen daarvoor aansprakelijk wilt stellen. Het geven kan ongepast zijn en niet in balans. Je geeft ook aan dat je je boos voelt op sommigen. Naast dat het dus de moeite waard is te bedenken voor wie je het doet, kan het ook helpen te bedenken hoe de balans is met die persoon/personen op wie je je boos voelt. Als je teveel geeft / te weinig krijgt, kun je overwegen om eens minder of niet te geven. Niemand verplicht je toch om op dat moment te gaan koffie schenken? Dat besef: dat het altijd écht je eigen keuze is wat je doet op zo'n moment, is soms nogal pijnlijk. Het lijkt gemakkelijker om boos te zijn op die hele groep die 'nooit wat doet' en daaruit de genoegdoening te halen dat jijzelf gelukkig beter bent. Maar stel je eens voor dat er een andere vrouw is die denkt: "ik zou ook wel eens willen helpen, want het ziet er gezellig uit in de keuken", maar jij bent haar altijd voor waarna zij denkt: "ik laat haar haar gang maar gaan". Dan denken jullie allebei aan elkaar te geven. Jij geeft door te gaan helpen en zij geeft aan jou door jou de ruimte te laten om dat te doen! Alleen weten jullie het beiden niet van elkaar en krijgen jullie er beiden geen erkenning voor.
Een paar kernachtige uitspraken die wellicht kunnen helpen in een situatie zoals deze:
Andere mensen maken je niet boos. Dat is je eigen gevoel. Dat kan best te maken hebben met doen en laten van anderen, maar het blijft jouw gevoel. Dat klinkt misschien best wel hard als je het zo leest. Dát je dat gevoel hebt is namelijk wél naar voor je en ook echt heel goed dat je er iets aan wilt doen. Het (misschien wat ongemakkelijke) besef dat je gevoel altijd jouw gevoel is, kan juist helpen om er vanaf te komen. Dus vandaar deze misschien wat ongemakkelijk aanvoelende eerste opmerking;
Als je geeft, geef dan in vrijheid. Geven wat niet in vrijheid gebeurt kan door manipulatie van een ander worden veroorzaakt. Wie vindt er iets van als jij een keer niet helpt? Wat zou je tegen die persoon kunnen zeggen?
Twee tips voor als je een balans niet rechtvaardig vindt voelen.
Verander wat je er zelf aan kunt doen. Stop eens met geven bijvoorbeeld. Als de vraagstelster een volgende zondag kiest om eens niet koffie te gaan schenken zou het zomaar kunnen zijn dat een ander in dat 'gat' springt en er mogelijk zelfs blij mee is. Het geeft je altijd meer zicht op de dynamiek van de balans.
Als het kán: zeg wat jij er van vindt tegen mensen die daar wat mee kunnen. Zelfonthulling (vertellen wat er in je om gaat) kan je zelf opluchten én geeft de ander(en) de mogelijkheid om passend te geven. Bijvoorbeeld: kies iemand uit waarvan je weet dat die er vaak is, maar niet helpt en waarbij je je wel vertrouwd voelt. Je zou dan kunnen zeggen: "Weet je, het klinkt misschien stom en het zit ook in mijn hoofd, maar ik wil er graag eens met je over praten dat ik in de praktijk bijna altijd in de keuken sta koffie te schenken. Dat voelt voor mij niet fijn. Ik zie jou daar veel minder. Hoe vind jij dat en hoe doe jij dat?"
Vraag: "Waarom voel ik me soms teleurgesteld na het geven van een presentatie? Alsof er iets mist?"
Een vraag uit mijn eigen leven. Ik merkte dat ik me soms teleurgesteld voelde na het geven van een presentatie. Het verliep prima, mensen waren tevreden en zeiden dat ook. Maar toch had ik het gevoel dat er iets niet was waargemaakt.
Door de bril van de balans van geven en nemen op te zetten werd me duidelijk wat er aan de hand was. Ik had dérmate veel tijd en aandacht in de presentatie gestopt en was daarbij over grenzen van mezelf gegaan. Toen ik mezelf de vraag stelde wat de anderen hadden kunnen geven dat het wél goed zou zijn geweest kon ik het zelf niet eens bedenken. Conclusie: ik gaf teveel en zette daarmee de ontvangers in een onmogelijke positie. Het was niet hún 'schuld' dat ik te weinig kreeg voor mijn inzet, maar ik had het zelf in de hand. Dat maakte ook de oplossing duidelijk: niet dermate veel geven qua tijd/inzet dat het voor mijzelf al teveel voelde. Dat blijkt in de praktijk een werkwijze die iedereen (inclusief mijzelf) tevreden stelt.
Herken je zo'n situatie? Dat je je (te) veel inspant om een feestje te organiseren, een taart te maken, een offerte te maken of wat ook maar en dat je na afloop merkt dat de reactie van de ander (ondanks dat die positief was) je nog achterlaat met een onbevredigend gevoel. In de eerdere artikelen ging het al over ongezien geven. Feitelijk is die 'bovenmatige' inspanning die je levert een risico op ongezien geven. Wetend dat ongezien geven een risico voor de relatie is, is iedereen er dus bij gebaat om passend te geven.
Vraag: "Als we met onze zoon en dochter praten over het overdragen van ons familiebedrijf aan hen, blijft er achteraf bij mij en mijn vrouw een rotgevoel dat we het ze opdringen en dat ze het om ons doen."
Voor deze vraag van een stel ouders die in gesprek zijn met hun oudste zoon en dochter over de overname van het bedrijf, wil ik je vooral verwijzen naar het vorige artikel (nummer 6 in de reeks) waarin een gesprek tussen Jort en zijn vader Bernard is uitgewerkt over de overdracht van het familiebedrijf. Maar er is nog (kort) wat meer over te zeggen. Het onderwerp achter deze vraag is zo groot dat er later nog een serie artikelen over overdracht van familiebedrijven zal verschijnen. Een paar punten wil ik wel aanreiken:
Het rotgevoel is jullie rotgevoel. Het kan goed zijn dat je zoon en dochter er heel anders over denken. Zou het jullie rotgevoel minder maken als je wist dat zij juist de volgende dag tegen hun partners zeggen hoeveel geluk ze hebben dat ze deze kans krijgen? Ook hier is zelfonthulling wel een sleutel om te gebruiken. Als je bij jezelf blijft in je bewoordingen en in een gesprek onder woorden brengt hoe jij het ervaart en daarna de vraag stelt hoe zij er in staan, is er een kans (mits de relatie open genoeg is) dat je te weten komt hoe de realiteit is. Dat maakt passender geven en ontvangen mogelijk.
Misschien komt jullie gevoel doordat je als overdrager teveel aan het trekken bent. Je wilt té graag geven (je geeft immers de overname-kans), maar door het té graag willen geven wordt je geven juist nemen! Het klinkt misschien hard, maar je neemt hen een stukje vrijheid om te kiezen af (mits ze die vrijheid dan ook bij je inleveren). Neem in een volgend gesprek eens minder initiatief (ook al ben je dat als bedrijfseigenaar altijd zo gewend geweest), realiseer je dat jullie en jullie kinderen dit allemaal voor het eerst doen in je leven en laat ruimte voor initiatief vanuit hen. Daar is nog een reden voor, lees maar verder:
Uit onderzoek naar succesvolle overdracht bij familiebedrijven blijkt dat juist een aandringende opvolger een veel grotere kans op een goede overdracht biedt dan een te veel trekkende overdrager. Feitelijk geef je aan hen én aan een succesvolle overdracht (die je zelf ook wilt) door juist ruimte te laten voor initiatief en aandringen vanuit hen. En er is nog een punt:
In geven en nemen is het belangrijk dat er wordt gegeven wat de ontvanger wil ontvangen. Kinderen hebben van nature de neiging hun ouders te willen geven op basis van de bloedband (dat is in eerdere artikelen ook beschreven (zie bijv. dit 5e artikel in deze serie). Misschien is je gevoel een goede indicator dat ze het inderdaad 'om jullie' doen. Dat mág best een rol spelen, maar als ze daarbij hun eigen vrijheid inleveren is dat een gift waarmee ze zowel jullie als ook zichzelf uiteindelijk geen dienst bewijzen. Dat kan grote gevolgen hebben. Ik ken mensen die zich tientallen jaren ongelukkig hebben gevoeld omdat ze 'om de lieve vrede' het bedrijf van hun ouders overnamen, maar nooit toekwamen aan hun 'eigen' leven. Dat had niet alleen effect op levensvreugde, maar het maakte ze destructief gerechtigd omdat ze veel meer gaven dan passend was in de relatie. En dát had dan weer effect op hun eigen gezin, vriendschappen etc.
Kortom: heel goed om deze vraag zeer serieus te nemen en nu niet te forceren wat een verwoestend effect op de komende generatie(s) kan hebben. Dat klinkt wat dramatisch, maar ik doe dat bewust omdat ik regelmatig heb gezien hoe ook de omgeving (een accountant, een bedrijfsleider etc.) kunnen 'pushen' om de overdracht snel te laten plaatsvinden. Er zijn bedrijven overgedragen waarbij de kinderen vrijwel niets wisten, maar op een gegeven moment even bij een gesprek met de accountant werden gehaald en daarna eigenaar waren van een deel van het bedrijf. In die balans van geven en nemen gaat dan wat mis wat (vaak) grote gevolgen heeft.
Een korte toelichting over het onderwerp familiebedrijven: in mijn adviespraktijk Remember geef ik ook regelmatig advies over relaties binnen familiebedrijven. Dat doe ik deels in samenwerking met ProMissie: een adviesorganisatie voor familiebedrijf en bedrijfsoverdracht.
Vraag: "hoe kan het dat ik na verloop van tijd minder bereid wordt om de straatkrantverkoper iets te geven?"
In deze artikelenreeks ging het al eens over een straatkrantverkoper. Een lezer stelde de vraag hoe het kan dat ze minder bereid werd de straatkrantverkoper iets te geven.
Denk je eens in: je komt bij een straatkrantverkoper en denkt "die man heeft het duidelijk minder goed dan ik. Ik geef hem wat er in mijn portemonnee zit." Het blijkt een biljet van 50€ te zijn. Je stapt op hem af en geeft hem het geld. Hij is flink verrast en bedankt je hartelijk. Bedenk eens wat je voor gevoel krijgt bij deze 3 verschillende vervolgscenario's van het verhaal:
De man pakt zijn spullen haastig bij elkaar en gaat op zoek naar een straatdealer om een paar joints te kopen; (Dat is mij een keer gebeurd in Den Haag... Het zet je aan het denken over geven en nemen :-); OF
De man roept zijn vrouw die vlakbij zit en zegt "Hier, hebben we geld van die aardige mensen. Ga jij even de winkel in voor nieuwe babymelk en neem ook een zak appels mee."; OF
Terwijl je doorloopt hoor je hem roepen naar een zwerver die op een bankje wat verderop ligt: "Hoor eens, ik heb iets voor je." Een verbaasde kreet en dan "Wow, 50€!! Wat een cadeau joh. Krijg ik dat zomaar van jou? Super bedankt!" De straatkrantverkoper gaat weer op zijn plek zitten.
Maakt het voor je uit wat er verder gebeurt? En wat heeft het voor effect op je bereidheid om volgende week wéér 50€ te geven?
Gek genoeg is er ook een balans van geven en nemen tussen jou en die straatkrantverkoper. Een praktijksituatie die onlangs in Nederland plaats vond laat dat zien. Dit artikel beschrijft die situatie. Er was een zwerver die goed werk deed onder daklozen (koffie geven etc.). Er werd een crowdfunding voor hem opgezet zodat hij een bakfiets kon kopen en regenkleding. De actie liep geweldig. De initiatiefnemers wilden voor het vele geld een stichting in het leven roepen die kon toezien op het verantwoord besteden van het geld. En dan gebeurt het bijzondere: de betreffende zwerver weigert vervolgens de hulp. Hij wil niet dat anderen bepalen wat hij wel of niet doet in zijn leven.
In de balans van geven en ontvangen was het voor hem niet acceptabel om weliswaar veel middelen te krijgen, maar ook een stuk vrijheid kwijt te raken. Heel consequent weigerde hij vervolgens het geven te ontvangen.
Terug naar de vraag: als je je irriteert aan de straatkrantverkoper of het gevoel krijgt dat hij week aan week alleen maar zit te eten terwijl hij al zo dik is, wees dan niet verrast dat er iets gebeurt in je balans van geven en nemen met hem. Bedenk welke gift je nog wel passend vindt. Of nog beter: vraag eens wat de persoon zelf graag wil en besluit of je dat wilt geven. Zo had ik zelf nooit bedacht een pot babyvoeding aan een harmonicaspeler te geven die altijd bij de supermarkt zat, maar was dát juist wat hij en zijn gezinnetje nodig hadden waardoor ik passend kon geven en hij écht blij was.
Vraag: "Hoe kan het dat er 'arbeidsconflicten' bij vrijwilligersorganisaties ontstaan?"
Vrijwilligerswerk vind ik zelf interessant qua geven en nemen. Want het lijkt zo simpel: iemand doet vrijwillig (zonder salaris) iets goeds voor mensen, dieren of wat ook maar. Prima toch! Toch blijkt het vaak ingewikkelder. Toen jaren geleden bekend werd dat de directeur van een grote hulpverleningsorganisatie een fors salaris kreeg, waren vele vrijwilligers niet meer bereid met een collectebus op stap te gaan. Wat veranderde er dan eigenlijk voor hen? Hun vrijwilligheid was kennelijk gebaseerd op de balans van geven en nemen: ik geef tijd aan de stichting als collectant en ik verwacht terug: dat jullie mijn geld niet aan bovenmatige salarissen geven. Wellicht vind je dat niet onredelijk klinken, maar stel nu eens dat een gewoon personeelslid van die stichting ook zo reageerde: ik zeg mijn baan op, want er is iemand anders in de organisatie die veel verdient. Ik denk dat dat minder snel zal gebeuren, ook al kan personeel natuurlijk zijn mening geven over zo'n onderwerp. Bij die vrijwilligheid lijkt er dus een balans te spelen die gevoeliger is voor wat er terugkomt uit de organisatie.
Een ander voorbeeld: lang geleden was ik betrokken bij een stichting voor vervoer van minder-validen. Daar werkte één betaalde werkneemster als planner. Bepaalde chauffeurs (die allemaal net als ik vrijwilliger waren) vonden dat zij vanwege hun vrijwilligheid recht hadden op allerlei zaken zoals: die planner moest maar de koffie inschenken als zij op kantoor kwamen. Zij wilden mogen roken, ook al mocht dat toen officieel ook al niet meer in het kantoor en zij leverden hun parkeerbonnen in, want anders hadden ze er geen zin meer in. Samengevat: er was een grote diversiteit aan 'balansen' die men zelf had bedacht waardoor er snel conflicten ontstonden. Want toen de man die nog maar kort bij het vrijwilligersteam zat net zo'n groot kerstpakket kreeg als de anderen die er al jaren werkten, was er direct veel commentaar en een nieuw conflict. Voor wie bekend is met de Bijbel, daar staat ook precies zo'n situatie in waar een conflict over de balans van geven en nemen ontstaat omdat een baas aan het einde van een werkdag de mensen die maar een uur gewerkt hebben hetzelfde loon geeft als degenen die daar (volgens afspraak) de hele dag voor werkten (lees hier het hele verhaal).
Samengevat: er is altijd sprake van een balans van geven en nemen in een relatie. Door zicht te hebben op wat er écht gegeven wordt of wat er écht verlangd wordt is het veel beter mogelijk om passend te geven en te ontvangen. Er zijn dus ook vrijwilligersorganisaties die serieuze sollicitatiegesprekken houden met vrijwilligers en ook een contract afsluiten. Eigenlijk is zo'n contract een openlijk vastleggen van de wederzijdse verwachtingen over de balans van geven en nemen. Dat kan helpen om wederzijds duidelijkheid te geven over hoe men deze relatie aan gaat en het voorkomt onnodige en ongewenste conflicten.
Vraag: "Hoe kan ik tot zelfonthulling komen als mijn partner daar niet open voor staat?"
In de eerdere artikelen werd het duidelijk beschreven: wil je een betere relatie? Kies dan vaker voor zelfonthulling. Maar een lezer stelde me de vraag: als mijn partner daar niet voor open staat? En een andere lezer maakte duidelijk: ik durf niet meer van mijzelf aan mijn partner te laten zien. Wat dan?
Deze vraag wordt binnenkort in de eerste V&A (Vraag en Antwoord) uitgebreider behandeld. Dat is een nieuw soort artikelen die regelmatig zal verschijnen en die gaan over lezersvragen naar aanleiding van de artikelenseries die verschenen zijn.
Ik vind dit zelf een klemmende vraag en begrijp heel goed hoe onmachtig men zich kan voelen als het niet mogelijk blijkt om écht aan het werk te gaan met verbetering in de relatie. In de serie over de wording van je 'ik' in deze blog ging het over de vorming van je zelfbeeld op basis van interactie met je omgeving. Die interactie bestaat voor een belangrijk deel uit geven en nemen. Je leert meer over jezelf door hoe de ander reageert op hoe jij jezelf laat zien aan de ander. Als dat verstoord is of beperkt mogelijk is, heeft dat dus niet alleen impact op je relatie, maar ook op je gevoel van eigenwaarde / je zelfbeeld. In een binnenkort te verschijnen artikel ga ik daar uitgebreider op in, maar alvast een korte opmerking: de partnerrelatie is zeer belangrijk in de vorming van het ik. Toch is het niet iedereen gegeven om zo'n relatie te hebben. Ook in andere relaties (die misschien veiliger voelen dan de partnerrelatie en waarin meer zelfonthulling mogelijk is) kun je werken aan zelfonthulling en zelfvalidatie (ontdekken wie je bent door interactie met de ander). Dat is juist in zo'n situatie extra nodig. Binnenkort dus meer!
Vraag: "is het nu geven en nemen of geven en ontvangen?"
Misschien dacht jij het zelf ook al, maar een aantal personen stelde me de vraag waarom ik geven en nemen én geven en ontvangen gebruik. Dat heeft te maken met het feit dat we in het Nederlands niet een een-op-een vertaling hebben voor 'give and take.' Nagy (de psychiater die het contextuele gedachtengoed beschreef, schreef het boek 'Between give and take' wat letterlijk vertaald wordt als 'Tussen geven en nemen.'
In het Engels heeft 'take' echter meer inhoud dan 'nemen'. Tegelijk is 'ontvangen' in het Nederlands weer wat erg passief. Je staat met je handen open en je krijgt iets. In de relatie tussen twee mensen waarin wordt gegeven en ontvangen zijn beiden daarbij betrokken en hebben beiden daar een rol in. Of je het nu 'geven en nemen', 'geven en ontvangen', 'geven en aanvaarden' of nog anders noemt maakt niet zoveel uit, als maar duidelijk is dat het gaat over de 'taal' die bij relaties past: er gebeurt iets tussen twee mensen waardoor ze (als het goed gaat) zich beiden gezien kunnen voelen. Zelf gebruik ik meestal 'geven en nemen', maar gebruik ik ook vaak 'ontvangen'.
Tot slot: geven en nemen = zien en gezien worden
We zijn bijna aan het einde van deze serie van 7 artikelen over geven en nemen. En eerlijk gezegd zou het nog een stuk langer kunnen worden. Ik vind relaties heel boeiend en daarin speelt geven en nemen een heel grote rol. Geven en nemen gaat over zien en gezien worden. Ook in de serie over je zelfbeeld bleek al dat 'tot zichtbaarheid komen' een basisverlangen van ieder mens is. Geven en nemen is dus niet zomaar een handige transactie, maar een manier om tot zichtbaarheid te komen. Een fundamentele behoefte van ieder mens en een taal in relaties die levenslange aandacht verdient.
Einde van deze serie, maar het avontuur gaat verder!
Het zal je niet verbazen: ik ben nog niet uitgeschreven over geven en nemen. Dat thema zal je in de komende tijd dan ook nog in veel artikelen tegenkomen. Deze blog begon met een serie over je zelfbeeld: hoe je 'ik' ontstaat. Als je de tijd hebt, lees die artikelen nog eens, met de nu opgedane kennis over geven en nemen. Ik weet bijna zeker dat je met de combinatie van die beide onderwerpen nog weer tot nieuwe inzichten komt.
Het schrijven van deze blog was een sprong in het onbekende voor me. Zou het lukken een lezersgroep te interesseren? Lukt het om regelmatig artikelen te schrijven? Ik ben nu een paar maanden bezig en ben verrast door hoe het gaat. Het lezerspubliek groeit langzaam maar zeker (heb jij al eens een artikel gedeeld?...) en er komen bemoedigende reacties om door te gaan.
Ik heb geen vast omlijnd plan voor de komende maanden, maar heb wel een verlangen om nog heel wat stappen verder te gaan in het delen van wat mij zo boeit aan relaties. Liefst wil ik de onderwerpkeuzes en artikel-opzet finetunen op basis van wat lezers nodig hebben en nuttig vinden. Onder de volgers van deze blog verspreid ik houd ik een korte enquête om dat te peilen. De enquête kun je hier invullen. Het is anoniem, maar ik bedank je hier alvast voor je deelname! bit.ly/Enquete24mei2021
De volgende reeks gaat over hechting. Hechting is een thema waar ontzettend veel over is geschreven. Ik wil het onderwerp verbinden met de series over zelfbeeld en de balans van geven en nemen. De serie staat nog niet definitief maar zal ongeveer deze onderwerpen bevatten:
Hechting: wat is het? Hoe ontstaat het? Wat heb je er aan om er meer over te weten?
Hechting in de jonge kinderjaren.
Hechting in gezinnen, pleeggezinnen: de jeugdjaren.
Hechting in het aangaan van partnerrelaties.
Hechting en je houding op de werkvloer
Als hechting verstoord is, wat is er aan te doen?
Terugblik en vragen.
Ik zie het schrijven van deze blog niet als een-richtingsverkeer, maar als een dialoog met jou als lezer. Wat doet die dialoog met jou? Wat doe jij met de kennis over de balans van geven in jouw relaties? Welke vragen over relaties heb jij die nog niet beantwoord zijn en wil je daar wel antwoord op hebben?... Heel fijn als je me laat weten wat deze dialoog voor jou betekent.
Geef dit artikel ook aan een ander! Of zou dat niet gepast zijn? Wat zou dat betekenen in de balans van geven en ontvangen tussen jou en die ander?...
Delen kan heel simpel met de icoontjes hieronder naar Facebook, Twitter, LinkedIN of als link die je bijv. kunt e-mailen.
Wil je updates per e-mail ontvangen als er een nieuwe blog is? Schrijf je dan hieronder in. Let op: de e-mails komen bij sommige mensen in hun map voor ongewenste-mail. Als je de afzender als 'vertrouwd' accepteert gebeurt dat niet weer.